Zgromadzenie Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim za datę swojego powstania przyjmuje dzień 15 stycznia 1891 r.W tym dniu w prywatnej kaplicy kard. Albina Dunajewskiego, w gmachu kurii biskupiej przy ul. Franciszkańskiej 3 w Krakowie odbyły się obłóczyny pierwszych siedmiu sióstr. Wszystkie pochodziły z Podlasia i przybyły do Krakowa zachęcone przykładem jednej z nich – s. Franciszki – Anny Lubańskiej, która jako pierwsza podjęła współpracę z Bratem Albertem, oddając się bez reszty służbie najbiedniejszym.

Pierwsze albertynki objęły opieką ogrzewalnię dla kobiet w Krakowie przy ul. Skawińskiej 12. W 1902 r. przeniosły się na ulicę Piekarską 21; kolejna przeprowadzka nastąpiła w 1908 r. na ul. Krakowską 47. Początkowo był to dom noclegowy dla kobiet bezdomnych, wśród których było wiele zawodowych żebraczek, złodziejek i alkoholiczek. W roku 1918 Zarząd miejski przydzielił siostrom budynek pod nr 53, w którym zostały umieszczone chore leżące, objęte całodobową opieką. Z biegiem czasu działalność sióstr przy ul. Krakowskiej znacznie się poszerzyła, m. in. o opiekę nad osobami zakaźnie chorymi, do których należały także dzieci. Wiązało się to z budową specjalnych baraków, w których osoby te były otoczone należną opieką. W czasie I Wojny Światowej siostry posługiwały także w szpitalu wojskowym przy ul. Skawińskiej 8, służąc zakaźnie chorym żołnierzom.

Niemal od początku św. Brat Albert zakładał domy pustelnicze, aby siostry mogły nabierać sił duchowych i fizycznych, koniecznych do wyczerpującej pracy w przytuliskach. Pierwsza pustelnia powstała na Roztoczu w Bruśnie już pod koniec 1891 r. (przeniesiona w 1898 r. do pobliskiego Prusia). W 1902 r. siostry objęły pustelnię na Kalatówkach w Zakopanem.

Do 1916 r. przytuliska utworzone zostały w Krakowie, Lwowie, Sokalu, Jarosławiu, Przemyślu, Stanisławowie i Kielcach. W przytuliskach każdy głodny otrzymywał chleb, bezdomny miejsce, nagi odzież, bezrobotny pracę. Na pomocną dłoń mogli liczyć wszyscy, bez względu na wyznanie czy narodowość.

Brat Albert odpowiadał na zapotrzebowania ówczesnych ludzi. Organizował domy dla kalek i nieuleczalnie chorych, posyłał siostry do pracy w szpitalach wojskowych i zakaźnych, tworzył kuchnie ludowe, żłobki i zakłady wychowawcze dla bezdomnych dzieci i młodzieży.

Początkowo Zgromadzenie nie posiadało żadnych stałych funduszy na prowadzenie dzieł; Brat Albert otrzymał jedynie zezwolenie na kwestowanie. Stopniowo w tworzonych przytuliskach organizowano różne warsztaty pracy, które zarówno zaspokajały własne potrzeby, jak też dostarczały zarobku podopiecznym: wyplatano krzesła, politurowano meble, robiono koszyki, stoliki i krzesełka z wikliny, tkano chodniki, wyrabiano wycieraczki ze słomy itd. Założono też warsztat szewski, stolarski i krawiecki. W różne drobne prace, jak np. lepienie papierowych torebek angażowane były dzieci. W późniejszych umowach z zarządami miast Brat Albert miał przyznawaną subwencję na prowadzenie przytulisk.

W pierwszych latach Zgromadzeniem kierował bezpośrednio Brat Albert; 7 kwietnia 1902 r. mianował pierwszą oficjalną przełożoną generalną – Siostrę Bernardynę, Marię Jabłońską, która stała na czele wspólnoty przez 38 lat, do swej śmierci w 1940 r. Odegrała ona bardzo ważną rolę w procesie powstawania Zgromadzenia, stąd nazywana jest Współzałożycielką. W czasie swej posługi wiernie strzegła charyzmatu Założyciela. Po śmierci Brata Alberta napisała Konstytucje Zgromadzenia, co zapewniło mu stabilizację prawną. W chwili jej śmierci albertynki prowadziły 56 placówek i liczyły ok. 500 członkiń.

Po II wojnie światowej działalność Zgromadzenia uległa pewnej zmianie na skutek objęcia władzy w Polsce przez rządy komunistyczne. Nie tylko trzeba było opuścić placówki znajdujące się we wschodniej Galicji, ale też dostosować charakter posługi do nowych warunków. Nie wolno było prowadzić otwartych przytulisk – siostry mogły jedynie pracować na etatach w zakładach opieki zamkniętej, pod zarządem świeckim, służąc ludziom starszym, chorym psychicznie lub upośledzonym. Z drugiej strony polski Kościół, znalazłszy się również w szczególnej potrzebie, prosił o pomoc w pracy parafialnej i katechetycznej. Siostry zatem objęły posługę w parafiach, gdzie zajmowały się przede wszystkim działalnością charytatywną, lecz również pracowały jako katechetki, zakrystianki, czy organistki.

Obecnie miejscem posługi sióstr są: przytuliska otwarte dla bezdomnych, kuchnie dla głodnych, domy opieki dla osób starszych i samotnych, domy pomocy społecznej dla dorosłych i dzieci, domy samotnej matki, świetlice i ochronki dla dzieci z rodzin będących w trudnej sytuacji, hospicja dla terminalnie chorych, domy księży emerytów, placówki parafialne.

Siostry albertynki pracują także poza granicami kraju: w Argentynie, w Boliwii (placówki misyjne), na Ukrainie, w Rosji (Syberia), w USA, we Włoszech i w Watykanie. Obecnie Zgromadzenie liczy ok. 500 sióstr pracujących w 67 placówkach. Jest podzielone na trzy prowincje: krakowską, warszawską i poznańską oraz wiceprowincję Ameryki Południowej. Dom Generalny ma swoją siedzibę w Krakowie przy ul. J. P. Woronicza 10.

Tylmanowa

Charakter domu i jego działalność:

  • Dom zakonny
  • Katechizacja
  • Praca w parafii: organistka, zakrystianka
  • Albertyński Ośrodek Pomocy dla Dzieci i Osób Starszych
  • Pomoc charytatywna

Kontakt

Tylmanowa 289
34-451 TYLMANOWA

tel.: 18 262 50 93

mail: talbertynki@tlen.pl

woj. małopolskie
diec. tarnowska

Zgromadzenie Sióstr Albertynek Tylmanowa

Adres

Zgromadzenie Sióstr Albertynek
Tylmanowa 289
34-451 TYLMANOWA

Web